Mmm lekker een sigaretje

Verschillende keren heb ik jullie meegenomen naar onze belevenissen van de excursies. En hoe zit het dan met dat vrijwilligerswerk?.... hoor ik sommigen van jullie denken. Doen ze ook nog wat of spelen ze alleen maar toeristje?

Erik heeft de introductie van ons werk geschreven en hier is het vervolg met enkele anekdotes, waardoor je meer zal gaan begrijpen van mijn en onze werkzaamheden.

Ik werk in de werkplaats waar we papier maken voor bijvoorbeeld kaarten. Kaarten voor de verkoop.
Oud papier wordt gescheurd en in water geweekt, vervolgens maakt de moulinex blender er een heerlijk havermoutpapje van, waar wij dan weer papier van maken. De zes (jong-) volwassenen in mijn klasje zijn verstandelijk en soms ook lichamelijk gehandicapt. Het niveau is van gemiddeld tot zeer laag. Sommigen zijn blind, anderen ernstig autistisch. Een hele kunst om daarmee contact te maken. 

Bij een jonge vrouw lukt het me door aanraking een glimlach te voorschijn te toveren. Met mijn vingers trippel ik over de tafel en na wat schijnbewegingen raak ik haar hand aan en trippel over haar arm naar haar nek. Ze giechelt en geniet zichtbaar.

Een van de jonge mannen is door verstijfde spieren zo traag dat alles bij hem in slow motion lijkt te gaan. Tot hij een sigarettenpeuk ziet liggen. Die pakt hij snel op en stopt hem in zijn mond om het smakelijk op te eten. Mmm lekker een sigaretje.

Een blinde vrouw heeft van de Nederlandse oprichters en van de vele Nederlandse vrijwilligers veel Nederlandse kinderliedjes en geestelijke liedjes geleerd. We zingen dagelijks waarbij ze mij de Arabische tekst leert bijvoorbeeld van ‘Vader Jacob’ of van ‘Dit is de dag die de Heer die de Heer ons geeft’. Favoriet is ‘Old Mac Donald had a farm hia hia ho’. Ondertussen heeft de arme Old Mac Donald zoveel dieren die de vreemdste geluiden maken wat dacht je van de muis die miauw zegt) dat mijn advies is de boerderij om te bouwen tot dierentuin.

Met een jongen uit een andere groep ga ik dagelijks wandelen. Het is forse jongen met het down syndroom. Hij is clever en leert me Arabische woordjes. We sluiten elke wandeling af met handje drukken. Hij is apetrots als hij weer van me gewonnen heeft.

Ik ben ook drie keer wezen zwemmen, wat een hele belevenis was. Een keer op kamp in een openluchtzwembad. De kinderen kregen er niet genoeg van, dus kon ik het water niet verlaten, omdat ze niet zonder begeleiding kunnen. Heerlijk ruim twee uur spelen en spatteren. Dat heb ik geweten: een week later waren mijn ogen nog rood van de enorme hoeveelheid chloor in het water. En mijn schouders waren zo rood verbrand dat ik na vier dagen nog geen rugzak om kon doen, zo gevoelig waren ze. Een week later was ik als een slang aan het vervellen. Tja Leo, dat had je kunnen weten, de zon staat hier tussen de middag loodrecht boven je. Dus voortaan t-shirt aanhouden!

Wat ik zelf geleerd heb? Vooral het lage tempo verdragen. Geen productie doelstellingen halen, geen stress, er gewoon zijn voor de ander. Lekker zingen, vaak dezelfde liedjes die ze kennen of herkennen.
Met mijn sigaretten-liefhebber Legosteentjes stapelen en bij iedere steen hem een groot compliment geven als het hem is gelukt weer een steentje op de ander te plaatsen. Samen het steentje aandrukken, want dat kan hij zelf niet. En steeds heel enthousiast Sjater!!! Roepen goed zo).
Het is wonderlijk maar gehandicapten zijn overal hetzelfde; binnen de kortste keren ga je van ze houden.

Leo