Afscheid

Volle Rugzak

Met de herinneringen van de eerste keer als toerist naar Jeruzalem ging ik opgewonden naar Israël!
Wat gaan wij als baanbrekers met Freek als begeleiding allemaal mee maken!
In ieder geval mensen uit het land ontmoeten, leuk!
Werken met mijn favoriete doelgroep gehandicapten.
Tja, vol gas gingen wij er tegen aan, de ene geschiedenis van Jeruzalem was nog niet gepasseerd of de andere kwam alweer met een volgend verhaal.
Werken, leren, onderzoekend bezig zijn met het oude testament, praten, mooie plekken bezoeken... teveel om op te noemen!
Ik heb het ervaren als een draaimolen die niet stopte!
Mijn Kinderbijbel-beeld vervaagde langzaam, mooie ontdekkingen, maar ook verwarrend!

Toen het nare nieuws van de jongens die ontvoerd werden, met alle gevolgen van dien! Het nieuws is ook in Nederland bekend, dus daar ga ik niet verder op in.
Maar... het greep mij aan, ook door de spanning/sfeer op het werk...
Tenslotte heb ik de onrust toch als een schaduw op ons verblijf ervaren!

Ik zou nog zoveel kunnen vertellen, maar ik zou zeggen: WORD BAANBREKER !
Ook het samen optrekken in het Baanbrekershuis is een waardevolle ervaring!
Bedankt lieve Freek, Erik, Jannie dat we het samen zo goed hebben gehad!
I Will never forget it!!!

Thea

Hoge drukketel

Twee maanden baanbreker zijn, is als een verblijf van twee maanden in een hoge drukketel.
Het is een zeer intensieve tijd geweest waarin ik een schat aan onschatbare ervaringen heb opgedaan. Het zijn ervaringen die ik meeneem in de rest van mijn leven en nooit zal vergeten.

Hoe kan ik mijn verblijf hier nu kort en krachtig typeren?
Op de eerste bladzijde van mijn aantekening-schriftje staat dat Israël een "heerlijk, zalig, rotland" is. Ik weet niet van wie de woorden zijn, maar ik denk dat ik begin te begrijpen wat er mee bedoeld wordt.

Het was heerlijk om hier te zijn.
Heerlijk om zoveel mensen te leren kennen en te spreken.
Heerlijk om zoveel te leren over geschiedenis, volk, geloof.
Heerlijk om veel te geven aan gehandicapten en minstens evenveel terug te ontvangen.

"Zalig is het alleen in de hemel" werd mij vroeger vermanend gezegd, maar voor mij is Israël ook een zalig land.
Zalig om kerken en heiligdommen te bezoeken.
Zalig om met elkaar te zingen en bidden. Wat dacht je van hartverscheurend bidden met vijftigduizend mensen bij de klaagmuur?
Zalig weer, vooral als er wat wolkjes waren om de zon wat te temperen.

Maar het is ook een rotland.
Met een rottige oorlog, die zorgt voor een voortijdig en rafelig einde van ons verblijf hier.
Met een rotte verhouding tussen verschillende bevolkingsgroepen.

Het is nu voorbij en er komt een tijd van verwerken, reflecteren, ordenen en bijslapen. En natuurlijk familie en vrienden omarmen en bijpraten.
Voor mij eindigt een adembenemend avontuur met een gevoel van voldaanheid en dankbaarheid.

Leo

De laatste weken

Mijn vorige bijdrage aan het blog ging over de eerste weken en bijzondere ontmoetingen. Inmiddels is is er heel veel gebeurd. Menigeen zal hebben geconstateerd dat dit stukje mijn tweede bijdrage is en het wordt tevens de laatste voor de blog.
Niet dat er nou zo weinig te vertellen valt, want we hebben veel met elkaar beleefd.
Ik heb het ervaren als een gezamenlijke persoonlijke reis door het verleden en het heden, gericht op de toekomst. Het lijkt tegenstrijdig, maar ik zie het als een diepere dimensie. We mochten als baanbrekers twee maanden met elkaar op weg gaan, dienend bezig zijn, maar vooral ook zoeken en ontdekken wat Gods plan is met Jeruzalem, Zijn volk Israël en de overige volken. De diepere dimensie ontstond toen het dichterbij kwam en ik werd geconfronteerd met de vraag "hoe sta je daar nu zelf in". Gods stem en roeping verstaan in je persoonlijke leven.
Eigen veronderstellingen en overtuigingen worden bijgesteld als het gaat over de landbelofte in relatie tot het verbond met Zijn volk Israël en de geestelijke strijd die hier duidelijk voelbaar aanwezig is. Ik bedoel dan niet alleen het Israëlisch Palestijns conflict dat nu weer zo oplaait. Door de eeuwen heen is deze stad het middelpunt geweest en zal dit in de toekomst zijn.
Halleluja aan het Lam Gods, YESHUA MASHIACH, die Koning is uit het huis van  David. Zijn Koninkrijk zal zijn tot in eeuwigheid!

Erik

Niet meer over nadenken, gewoon doen

Deze week dacht ik terug aan de voorlichtingsavond over het BaanBrekersProject. Het was volgens mij in november vorig jaar. Een aantal ex-baanbrekers was aanwezig en ze vertelden enthousiast over hun deelname aan het project. Na afloop spraken we nog even met een van hen. Toen we vertelden dat we twee maanden verlof zouden krijgen (echt geweldig zulke werkgevers!) maar nog geen definitief besluit hadden genomen, zei ze: "Niet meer over nadenken, gewoon doen." Terugkijkend is dat eigenlijk het beste advies dat ik iedereen zou kunnen geven.
Het was een hele bijzondere ervaring, die ik niet graag had willen missen. Het was ook een intensieve tijd. Het werk, de excursies, de verhalen van iedereen die we ontmoet hebben, teveel om op te noemen. Daar kwam ook de spanning over de situatie hier nog eens bij. Het is voor ons een reden om iets eerder te vertrekken.
Ik ga naar huis... Daar hoop ik alles nog eens te overdenken. Het gebed voor de vrede van Jeruzalem en Israël heeft veel gezichten gekregen. Dat neem ik mee!

Jannie